Ήταν αρχές Νοεμβρίου ημέρα Παρασκευή όταν στείλαμε την αδερφή μου super market για τυρί κ μας έφερε και τον πιτσιρίκο.
Με πήρε τηλέφωνο ότι βρήκε ένα κουταβάκι που πήγε να το πατήσει αμάξι. Της είπα πως δε γίνεται να το κρατήσουμε… ο μπαμπάς δεν θέλει (ο μπαμπάς γατόφιλος), η μαμά τα αγαπούσε αλλά δεν ήθελε ευθύνες…(η μαμά άκουσε κουτάβι κ νόμιζε πως ήταν ίσα με ένα πακέτο τσιγάρα).
Το βράδυ γύρισα σπίτι και τους είδα όλους όρθιους να με περιμένουν. Πάνω στο πάσο της κουζίνας ένα σακί 10κιλά… Ξαφνικά βλέπω να τρέχει στα πόδια μου ένας μπόμπιρας και να θέλει παιχνίδια. Τα έχασα, πάγωσα..τι είναι αυτό λέω; Παρεμπιπτόντως να σας πω πως λάτρευα πάντα τα σκυλιά, πάντα ήθελα να έχω και οι γονείς μου, μου έλεγαν “Όταν πας σε δικό σου σπίτι πάρε ότι θέλεις”.
Μου είπαν να τον κρατήσουμε Σαββατοκύριακο μήπως έχει φύγει από κάπου, να τον πάμε στο γιατρό την Δευτέρα μήπως έχει τσιπάκι. Την Κυριακή πήγαμε για φαγητό και εκεί υπήρχαν pet shop. Τότε…..
Να σταματήσουμε, λέει ο γατόφιλος μπαμπάς μου, να του πάρουμε κρεβατάκι, λιχουδιές, λουρί και παιχνίδια μέχρι να βρεθεί ο ιδιοκτήτης του.
Τα πήραμε λοιπόν…Ο μικρός είχε τρελαθεί από τη χαρά του κι εμείς μαζί. Το βράδυ που κοιμόταν πήγαινα να δω αν αναπνέει… Τη Δευτέρα λοιπόν τον πήρα και πήγαμε στον γιατρό, του κάναμε εμβόλιο και αποπαρασίτωση. Δεν υπήρχε τσιπάκι και ήταν 2 μηνών…
Τον είπαμε Ivan ( ο τρομερός)…
Η αγάπη μου είναι ένα καλόψυχο με ευγενικό χαρακτήρα, αγαπησιάρης (όχι πολλά πολλά όμως είναι κι σκληρός άντρας με χαρακτήρα). Ο Ιβάν μαζί παντού… ταξίδια, εκδρομές, γιορτές, γλέντια, όλα.. Όταν τον κοιτάω βλέπω τον κόσμο, αλλιώς χάνομαι σε αυτά τα μάτια. Ξέρω πότε πονάει, πότε πεινάει, τι θέλει.
Του άφησα χώρο να με γνωρίσει να δει τι μου αρέσει κ τι όχι το ίδιο κ αυτός σε μένα. Πότε δεν έκανα κάτι που δεν του αρέσει. Επιβλήθηκα όταν χρειαζόταν… τσακώθηκα με φίλους και γνωστούς επειδή δεν τον ήθελαν… Το ίδιο και αυτός όταν με μάλωναν έξω στη βόλτα του …τα γνωστά θέματα.
Μας ξυπνάει το βράδυ αν ακούσει θόρυβο περίεργο, άγρυπνος φρουρός. Τρέμω όταν δεν είναι καλά… Αγαπήθηκε από κόσμο που δεν ήθελαν σκυλιά και τώρα μου λένε, πως ζούσαμε τόσα χρόνια χωρίς Ιβάν; Είναι η αγάπη μου, η ζωή μου, το οξυγόνο μου, είναι μέλος της οικογένειας μας…
Ο μικρός μου είναι 8 ετών πλέον και 35 κιλά. Άκουσα έναν μπαμπά ηλικίας 28 περίπου να λέει στο αγοράκι του 3 ετών που φοβόταν να χαϊδέψει ένα κουτάβι:
“Ξέρεις από τι είναι φτιαγμένα τα σκυλάκια; Από σύννεφο, ουράνιο τόξο, ζαχαρωτά και πολλή αγάπη…”
Αυτό πιστεύω κ εγώ. Ivan μου σε λατρεύω..
Ρεγγίνα
