Adopt..don’t shop!! It will make your life more meaningfull!

Λοιπόν δεν ξέρω ειλικρινά από πού να αρχίσω… γι’ αυτό θα περιοριστώ στο να πω απλά το στόρυ του Σέρμαν.

Χρόνια τα παιδιά μας παρακαλούσαν για σκύλο, αλλά πέρα από γάτες, δεν ξέραμε αν μπορούσαμε να έχουμε μία τέτοια ευθύνη, γιατί εγώ είχα δηλώσει ότι σαν μάνα έχω κλείσει και τρίτο παιδί δεν ήθελα! Ο δε μπαμπάς μας ήταν επίσης ανένδοτος μετά από μία τραυματική απώλεια σκύλου κι έτσι το όλο θέμα είχε μείνει στο pause.

Μέχρι που μια μέρα στην αυλή της κτηνιάτρου πέταξαν δύο μπουμπούκια, τα παράτησαν έτσι απλά και απάνθρωπα… Τόσα και τόσα αδέσποτα..αλλά κάτι σε αυτό με έκανε να σκιρτήσω.. Αυτό το βλέμμα που οι επιστήμονες λένε πλέον ότι είναι εξέλιξη του σκύλου για να σε κάνει να λιώνεις.. E ναι λοιπόν, αυτό το βλέμμα… το φοβισμένο, το παραπονεμένο, το κατατρομαγμένο και συνάμα απορημένο για το πού προσγειώθηκα ξαφνικά …

Κρυφά και δήθεν με αφορμή το πότε οι γάτες έχουν εμβόλιο, πήγα να τα δω κι από κοντά και μετά δεν ξεκολλούσα (χωρίς τα παιδιά βέβαια..). Το πρόβλημά μου όμως ήταν πώς πας να πάρεις έναν σκύλο και αφήνεις έναν άλλο πίσω; Με τι καρδιά να γυρνούσα την πλάτη μου σε αυτό που δεν διάλεξα; Και γιατί να διαλέξεις το ένα και όχι το άλλο; Από Πέμπτη μέχρι Σάββατο αυτές οι σκέψεις με κατέτρωγαν..

Mετά από μια αναπάντεχη κηδεία εκείνο το πρωινό του Σαββάτου, από αυτές που σε κάνουν να αναθεωρείς τη ζωή και να καταλαβαίνεις πόσο μικρή είναι για να λες όλο όχι και να μη, τη ζεις στο έπακρο, έπεισα τον άντρα μου να πάμε να τα δούμε.. μόνο να τα δούμε.. όχι να πάρουμε..

Εκεί προς μεγάλη μας έκπληξη περίμενε ένα άλλο ζευγάρι για να πάρει το αδελφάκι του κι έτσι το δίλημμα… έγινε μονόδρομος!  Δε θα σας πω ψέματα, για τρία βράδια δεν μπορούσα να κοιμηθώ από το άγχος για την ευθύνη που αναλαμβάναμε, από την αγωνία αν θα καταφέρουμε να αντεπεξέλθουμε..

Αλλά δε θα σας πω επίσης ψέματα για το ότι δε θα άλλαζα Μ Ε Τ Ι Π Ο Τ Α στον κόσμο την έκφραση των κοριτσιών όταν είδαν τον νέο τους φίλο! Το πόσο άμεσα αυτός προσαρμόστηκε, λες και ζούσε μαζί μας για χρόνια! Το πώς κούρνιασε και κοιμήθηκε στην αγκαλιά των κοριτσιών! Το πόσο ευτυχισμένος και σίγουρος ένιωθε!

Δε θα αλλάζαμε με τίποτα τα παιχνίδια μαζί του, τις βόλτες, τις εκδρομές, τις παραλίες, τις νύχτες με κεραυνούς! Τις ζεστές αγκαλιές τον χειμώνα, το πώς κάνει με το χριστουγεννιάτικο δέντρο, το πώς τρελαίνεται να χώνεται κάτω από τα σκεπάσματα στα κρεβάτια των κοριτσιών και το πόσο δίκαιος είναι! Μοιράζει τη νύχτα του και στις δύο κόρες, να μη μείνει καμία παραπονεμένη!

Ενάμισης χρόνος έχει περάσει, γεμάτος όσο ποτέ! Και το σύνθημα και για μας παραμένει πάντα ίδιο..

adopt..don’t shop!! It will make your life more meaningfull!

Αννα