Σκια – ο μαύρος πανθηράκος μου – ο kingpin της αυλής

Από μικρό παιδί είχα μια έφεση προς τα ζωάκια χωρίς ποτέ να έχω ανάλογη παρότρυνση από τους γονείς μου. Στον δρόμο όποιο αδεσποτάκι έβλεπα είτε σκύλο, είτε γάτα έπρεπε να το χαϊδέψω! Τα αγαπούσα τα σκυλάκια, αλλά στις γάτες είχα λίγο παραπάνω αδυναμία. Θυμάμαι να ζητάω κατοικίδιο ως παιδί, αλλά η μητέρα μου ήταν πάντα αρνητική. Οπότε είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου τη σκέψη ότι μεγαλώνοντας θα πάρω δικό μου ζωάκι, κυρίως σκύλο, χωρίς να ξέρω τον λόγο ακριβώς και χωρίς να έχω σκεφτεί τι υποχρεώσεις έχει. Μεγάλη πια, ενώ υπήρχε ακόμα η σκέψη, δεν το αποφάσιζα πραγματικά να κάνω την κίνηση. Αδέσποτα σκυλιά στη γειτονιά μου δεν υπήρχαν, αλλά γάτες είχαμε και έχουμε μπόλικες. Όταν δω γάτα είμαι υποχρεωμένη θα έλεγα, να τη φωνάξω και να προσπαθήσω να τη χαϊδέψω. Οι γάτες είναι η λατρεία μου τελικά. Τις θεωρώ ξεχωριστά και ιδιαίτερα πλάσματα με τις δικές του χάρες.  

Σε κάποια φάση της ζωής μου, πριν μερικά χρόνια, εμφανίστηκε στην αυλή μας μια γατούλα με ένα παιδάκι. Ήταν αρκετά φιλική ώστε να πλησιάζει, αλλά χωρίς να δέχεται χάδια. Η αρχή έγινε προσφέροντάς της λίγο τυράκι μια δυο φορές, το οποίο έγινε κονσέρβα στη συνέχεια και ξηρά τροφή έπειτα σε καθημερινή βάση. Αυτό έμελλε να γίνει και η αρχή της σχέσης μου με το pet shop της γειτονιάς!! Το γατάκι της λοιπόν μετά από μερικούς μήνες μεγάλωσε και το έχασα, όμως η ταρταρουγίτσα μαμά έμεινε στην αυλή μου. Πάντα να έρχεται μόλις με άκουγε, αλλά κρατούσε και μια απόσταση ασφαλείας.

Την επόμενη φορά που έμεινε έγκυος έκανε 3 γατάκια, ένα τιγρέ, ένα πορτοκαλί και ένα μαύρο. Εννοείται μόλις ξεπετάχτηκαν μου τα έφερε για να καμαρώσει για το κατόρθωμά της και να τα ταΐσω φυσικά! Το τιγρέ δυστυχώς γρήγορα το έχασα, δεν ξέρω τι απέγινε. Το πορτοκαλί ήταν αρσενικό και μάλλον το πιο τσαμπουκαλίδικο της γέννας, καθώς πάντα πήγαινε πρώτο στο φαγητό. Το μαυράκι ήταν επίσης αρσενικό, το πιο μικροκαμωμένο, αλλά και το πιο φιλικό… Κάποια φορά ενώ τους είχα βάλει φαγητό, καθόμουν στα σκαλοπάτια και τα χάζευα, το μαυράκι ήρθε και κουλουριάστηκε στην αγκαλιά μου. Τότε ήταν που γεννήθηκε ένας έρωτας μεγάλος!! Με είχε διαλέξει για μαμά του το μικρό μου νυχτεριδάκι! Κάτι ήξερε αυτό που με διάλεξε, διότι χρειάστηκε αρκετές φορές φροντίδα, καθώς ήταν το πιο φιλάσθενο γατάκι της ταρταρουγίτσας. Έτσι ο μικρός μαυρούλης έγινε το πρώτο μου κατοικίδιο. Τότε αποφάσισα να τον κρατήσω δικό μου και να τον φροντίζω!

Κάναμε λοιπόν τα εμβόλιά μας, αποκτήσαμε το βιβλιάριό μας, την κτηνίατρό μας και αρχίσαμε μαζί να μαθαίνουμε τι περιλαμβάνει η φροντίδα μιας γάτας και μιας ανθρώπινης μαμάς. Εγώ άρχισα να αναζητώ πληροφορίες στο internet για το τι χρειάζονται οι γάτες, με ενημέρωσε η κτηνίατρος για την αποπαρασίτωση, για την τροφή, για τη στείρωσή του αργότερα. Εκείνος με τη σειρά του μου έδειχνε πόσο με αγαπούσε, ανεβαίνοντας στην αγκαλιά μου, γουργούριζοντας, κάνοντας πατουσάκια και φυσικά γεμίζοντάς με γρατζουνιές γιατί έπρεπε, όφειλε να μου δείξει που επιτρέπεται να χαϊδεύουμε μια γάτα. Έτσι λοιπόν, έμαθα ότι οι γάτες θέλουν χάδια ως επί των πλείστων στο κεφάλι τους και στο μουσουδάκι τους. Μόνο!! Απαγορεύεται, μου λέει ο γιος μου για να σας ενημερώσω, στα πατουσάκια, στο κορμί, στην ουρά, στην κοιλιά, στα αυτιά και όποτε το παρακάνω παίρνω και μια δαγκωνιά για δώρο!  

Το όνομά του ξέχασα να σας πω, τον ονόμασα Σκιά. Ναι, ξέρω, είναι θηλυκό όνομα, αλλά μου αρέσει τόσο πολύ για τα μαύρα γατάκια, που νομίζω και εκείνον δεν τον νοιάζει ιδιαίτερα!! Το μόνο που δεν κατάφερα είναι να τον κρατήσω μόνιμα μέσα στο σπίτι. Είναι αλητάκος, του αρέσει τόσο πολύ να τριγυρνάει στην αυλή, να δείχνει σε όλες τις υπόλοιπες γάτες ότι είναι ο αρχηγός της αυλής μας, ότι μόνο αυτός κάνει κουμάντο εκεί, που δε μου πήγαινε να τον πιέσω να μάθει μέσα. Κάθε φορά μετά από 1,5 μέρα παραμονής στο σπίτι, πήγαινε στην πόρτα και   έκλαιγε. Ξέρω ότι υπάρχουν κίνδυνοι έξω, αλλά επίσης ξέρω ότι είναι ευτυχισμένος όταν βολτάρει. Έτσι έρχεται όποτε εκείνος θέλει, αλλά και πάντα τρέχει μόλις με ακούσει να φτάνω σπίτι, καθώς δεν απομακρύνεται πολύ από την αυλή μας. Είναι στειρωμένος βλέπετε, οπότε δεν τον νοιάζουν τα θηλυκά, μόνο η μαμά του!! 😉  

Η ταρταρουγίτσα μαμά του έμεινε άλλες δύο φορές έγκυος και εννοείται πως κάθε φορά μου έφερνε τα μωρά της μόλις μεγάλωναν λίγο να μου τα δείξει και φυσικά να τους ταϊσω οικογενειακώς. Έτσι αποφάσισα να τη στειρώσω, όπως και τα κοριτσάκια που είχε κάνει, αλλιώς σύντομα θα γινόμουν πολύτεκνη. Διαπίστωσα ότι όλα τα παιδάκια ήταν όπως και αυτή, ναι μεν φιλικά, αλλά όχι χαδιάρικα, όχι σπιτικά γατάκια. Ήταν οικογενειακό το χούι της αλητείας τελικά.  

Σήμερα ο γατούλης μου είναι σχεδόν 7,5 ετών, είναι ο πιο όμορφος μαύρος γάτος που έχει υπάρξει, παραμένει ο αρχηγός της αυλής, διώχνει όποιον άλλο γάτο δεν του αρέσει και είναι η αδυναμία μου, είναι ο πρωτότοκός μου!! Τον έχω κάνει τατουάζ επάνω μου και έτσι εκτός από την καρδιά μου, θα έχει πάντα μια θέση στην αγκαλιά μου, ακόμα και όταν δε θα υπάρχει πια. Θα τον έχω πάντα να με κοιτάει με αυτό το βλέμμα το στραβωμένο, το γεμάτο τσαμπουκά, γιατί κάτι του την έσπασε πάλι, γιατί απλά αυτός είναι ο γάτος μου, χαδιάρης και στραβόξυλο ταυτόχρονα!! Ο μαύρος πανθηράκος μου!!   Από τότε έχω αποκτήσει άλλες δύο γατούλες θηλυκές, επίσης πρώην αδεσποτάκια, η Τζάσμιν (4 ετών) και η Κατάνα μου (3 ετών), η κάθε μια με το ξεχωριστό χαρακτήρα της! Αυτές τις έχω μόνιμα μέσα στο σπίτι, σκέφτηκα να πράξω διαφορετικά με τα κορίτσια μου, να τις προστατέψω από τον έξω κόσμο και μάλλον είναι καλύτερα έτσι, καθώς η κάθε μια για το δικό της λόγο, νομίζω δε θα τα κατάφερνε ως αδέσποτο.  

Ερευνώντας στο internet για το χαρακτήρα των γατιών, για τις ιδιαιτερότητές τους έμαθα περισσότερα για αυτές, έμαθα ποιες είναι οι απαιτήσεις τους. Η ενασχόλησή μου με τις δικές μου γάτες, αλλά με τα αδέσποτα γατάκια της γειτονιάς μου με έκανε να καταλάβω το τεράστιο θέμα με αδέσποτα ζώα που υπάρχει στη χώρα μας, με ευαισθητοποίησε περισσότερο. Άρχισα να διαπιστώνω ότι οι γάτες στους δρόμους έχουν ανάγκες, παλεύουν και αυτές για την επιβίωσή τους στις τσιμεντουπόλεις μας. Δεν είναι πλάσματα που απλά υπάρχουν γύρω μας, αντιθέτως χρειάζονται και αυτές τη φροντίδα μας.

Μίνα