Καλησπέρα,
Είμαι ο Φάνης 33 ετών και δυστυχώς πριν 2 μήνες περίπου (Κυριακή των εκλογών) έφυγε ο σκύλος μου ο Άρης σε ηλικία 12 ετών περίπου!
Ο Άρης (ημίαιμο dogo argentino με pit bull) βρέθηκε τυχαία στην ζωή μου όταν ήμουν 21 ετών, από έναν κλασικό ιδιοκτήτη που αφήνει την σκύλα του μια φορά να γεννήσει για να νιώσει την μητρότητα και του γέννησε 13 κουτάβια! Ο Άρης ήταν το μοναδικό με την στάμπα στο μάτι, όλα ήταν κάτασπρα και δεν τον ήθελε κανένας!
Όταν τον είδα λοιπόν σαν κουτάβι, τον υιοθέτησα μιας και από πολύ μικρός είχα την τύχη να γεννηθώ σε σπίτι με σκύλο και είχα τις στοιχειώδης γνώσεις του τι χρειάζεται ένας σκύλος και αφού είχα πλέον τη δίκη μου δουλειά και μπορούσα και οικονομικά να στηρίξω όλες τις απαιτήσεις που θα είχε! Εδώ να επισημάνω πως ο πατέρας μου ενώ αγαπάει τα σκυλιά δεν ήθελε τον Άρη, καθώς ξέρει από πρώτο χέρι τι απαιτήσεις έχει ένας σκύλος που θα γινόταν 30+ κιλά και λόγω της δικιάς μου ηλικίας φοβόταν ότι είναι ένα καπρίτσιο δικό μου!
Ο Άρης λοιπόν σαν ημίαιμο dogo/pit ήταν πολύ ξεροκέφαλο σκυλί, ενώ ήταν ένας γίγαντας με τεράστια αγάπη στα μικρά παιδιά. Βλέποντας εγώ πως δεν μπορώ να διαχειριστώ εύκολα την ξεροκεφαλιά του, μπήκα στο “τριπάκι” να ψαχτώ και κατέληξα στον Cesar Milan! Είδα πολλά βίντεο του, διάβασα το βιβλίο του, ρώτησα κάποιους επαγγελματίες αναγνωρισμένους Έλληνες εκπαιδευτές και αφού εκπαιδεύτηκα εγώ άρχισα να διορθώνω τον Άρη!
Μπαίνοντας σε αυτήν τη διαδικασία λοιπόν μπορώ να πω πως σίγουρα έχω γίνει ένας καλύτερος άνθρωπος και 100% πιο συνειδητοποιημένος σε ότι άφορα την συγκατοίκηση με ένα σκύλο! Σαν σκύλος έκανε πολλές σκανταλιές/ζημιές. Ενδεικτικά θα σας πω ότι γύρισα από την δουλειά και βρήκα πολυθρόνα με ένα μπράτσο, το άλλο είχε διασκορπιστεί στο σπίτι, πέρασε μέσα από μια σήτα παράθυρου για να βγει στην αυλή κλπ. Γενικά ήταν ένα χαζοκούταβο 42 κιλών, τον αγαπούσαμε όλοι όμως και ιδιαίτερα η μητέρα μου αναφερόταν σε αυτόν σαν να ήταν κανονικό παιδί της!
Δυστυχώς όμως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, τίποτα ωραίο δεν κρατάει για πάντα εκτός από τις αναμνήσεις!
Ο Άρης έφυγε πλήρης ήμερων από γερατειά με όλη την οικογένεια διπλά του.
Τον θάψαμε στην αυλή μας και ο πατέρας μου (αυτός που δεν τον ήθελε που λέγαμε) του έκανε ένα υποτυπώδες μνήμα με πετρουλες.
ΥΓ. Κάπου διάβασα ότι αν “ανεβάσεις” κάτι στο διαδίκτυο δν θα χαθεί ποτέ, όποτε έκανα ένα μικρο βίντεο με στιγμές από τον Άρη μας θέλοντας να τον “κρατήσω” για πάντα!
Φάνης
