Πριν 7 χρόνια μετακόμισα στην εξωτική Αγγλία. Τίποτα δεν ήταν εύκολο και μαζί με τη μετανάστευση και τις αλλαγές ήρθε στο παρεάκι και η φίλη μου η κατάθλιψη μαζί με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Όμως είχα να προσμένω σε κάτι αδύνατο να γίνει πραγματικότητα όσο έμενα στο μικρό διαμερισματάκι στο κέντρο της Αθήνας. Είχα σχεδιάσει τα πάντα στο μυαλό μου. Τη ράτσα, το χρώμα-μαύρο και ποτέ καφέ γιατί το μισώ, μέχρι και τα κομμένα αυτιά (πράγμα που υποστήριζα….. “έλα μωρέ γίνεται όταν είναι μικρό” και κάτι άλλα αβάσιμα πράγματα… απλά και μόνο γιατί μου άρεσε εμφανισιακά.)
Ήρθε η μέρα που πήγα να δω τα δυο κουτάβια και αφού πήρα αγκαλιά το μαύρο ήρθε στα χέρια μου το πολλές αποχρώσεις του καφέ παιδί μου.
Dr Victor von doom. Ο Βικτωράκος μου ή Ο ποκοπίκος μου,ο κοιλίτσας, ο νυχτεριδάκης ,ο πιπίπος μου…
Δε θυμάμαι καθόλου πως έμοιαζε το πρώτο κουτάβι που έπιασα στα χέρια μου αν και μου είπαν ότι κι αυτό κουκλάκι ήταν, δε θα ξεχάσω όμως ποτέ τη στιγμή που άλλαξε η ζωή μου.
Δε βλέπω χρώματα και ράτσες, αγαπάω όλα τα σκυλάκια σε όλα τα σχήματα και χρώματα και τα γατάκια επίσης… Γενικά αγαπάω πιο πολύ!
Δεν μπορώ καν να διανοηθώ κάποιος να πείραζε τα αυτιά του δικού μου σκυλιού, αλλά και οποιουδήποτε ζώου.
Ο Βίκτωρ μου είναι ο φίλος μου, το παιδί μου, ο ψυχολόγος μου, το παρεάκι μου και ο λόγος που χαμογελαώ όταν θυμάμαι ποιος με περιμένει στο σπίτι, ειδικά όταν έχω μια δύσκολη μέρα…
Ξέρω πολύ καλά ότι χωρίς αυτόν θα είχα στάνταρ στο τσεπάκι μου ατελείωτες ώρες ψυχοθεραπείας και φαρμακευτικών αγωγών και δεν είμαι ενάντια σε οτιδήποτε βοηθάει αλλά….
All you need is love
Είναι το πλάσμα που με χρειάζεται μα εγώ το χρειάζομαι περισσότερο, γιατί κάνει τις μαύρες μου μέρες πιο φωτεινές και τη ζωή μου όμορφη. Γελάω με τον παλιό εαυτό μου και τις ιδέες του και παράλληλα στεναχωριέμαι, όχι για αυτούς που χωρίς λόγο και αίτια τα κακοποιούν, αυτούς άπλα τους θεωρώ άρρωστους και δεν μπορώ να τους καταλάβω, στεναχωριέμαι για αυτούς που θα ήθελαν να έχουν έναν σκύλο και δεν μπορούν…. Γιατί πλέον ξέρω πάρα πολύ καλά τι χάνουν.
Vanesa
