Μάιος του 2016 πλέον και μετά τον χαμό ενός προσώπου που μου στοίχισε πάρα πολύ, γυρνάω σπίτι μου! Μένω στα Τρίκαλα, λίγο έξω από την πόλη και φυσικά υπάρχει αυλή! Εκεί που ανοίγω την εξώπορτα του αυλόγυρου ακούω ένα κλαψούρισμα αλλά δε δίνω και πολύ σημασία μέσα στην στεναχώρια μου! Ανεβάζω πράγματα, τα βάζω μέσα στο σπίτι και εκεί που πάω να κλείσω στην πόρτα, ακούω ακόμη ένα, πιο δυνατό από πριν! Οπότε κατεβαίνω και κάτω από την ροδιά, υπάρχουν τα πιο όμορφα κεχριμπαρί ματάκια που έχω δει ποτέ!
Ήταν ένα κουταβάκι, μικρότερο από την παλάμη μου όπως το έβλεπα, αλλά δεν μπορούσα να διακρίνω και καλά!
Όσο πλησίαζα τόσο αυτό έμπαινε και πιο βαθιά κάτω από το δέντρο! Πηγαίνω στο σπίτι βάζω ένα μπολάκι με νερό και λίγο γάλα και πάω και τα αφήνω μπροστά στο δέντρο. Τίποτα! Η ψυχούλα εκεί τα έβλεπε αλλά δεν πλησίαζε. Μην τα πολυλογώ έμειναν εκεί μέχρι το βράδυ ανέγγιχτα! Την άλλη μέρα ξανά η ίδια διαδικασία, την επόμενη η ίδια τίποτα!
Μέχρι που την τέταρτη ημέρα λογικά δεν άντεξε άλλο και άρχισε να βγάζει τη μυτούλα δειλά δειλά και να μυρίζει! Εν τέλει βγήκε να πιει μια γουλιά νερό και με τον που είδα την κατάσταση, μου ήρθε να βάλω τα κλάματα, παντού τσιμπούρια, πιο μαύρα απ’ότι ήταν ήδη το χρώμα της, αίματα! Με τα πολλά καταφέρνω να το πιάσω στα χέρια μου και ένιωθα να τρέμει όλο το σωματάκι, είδα πως ήταν θηλυκό!
Πήγαμε στο γιατρό, κάναμε τα εμβόλια μας, την εξωτερική αποπαρασίτωση μας και γυρίσαμε σπίτι που έως και σήμερα προσπαθούμε, μιας και ενώ ήταν τότε 2 μηνών κουτάβι, κάποιος είχε το θράσος να απλώσει χέρι ή και ξύλο, με αποτέλεσμα ακόμη και σήμερα όταν βλέπει ξύλο ή οτιδήποτε από την αριστερή της μεριά να νομίζει πως θα την χτυπήσουν!
Ήρθε από του πουθενά σε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου και πραγματικά πιστεύω, ενώ δεν έχω ιδιαίτερη κλίση προς θρησκείες και “σημάδια”, πως την έστειλε η γιαγιά μου για να αναπληρώσει το τεράστιο κενό που μου άφησε όταν έφυγε από την ζωή!
Από τότε, είναι η Λέξα μας, όπως την ονομάσαμε με την αδερφή μου, η κοπελίτσα-το κοπελάκι μας, η “Τσίκα”μας, από το κατσίκα γιατί χοροπηδάει σαν τρελή κάθε φορά που μας βλέπει!
Τυχερή που την πέταξαν στην δική μας αυλή, 10 φορές τυχεροί εμείς που μπήκε στην ζωή μας!
Παναγιώτης
