“Το κορίτσι με τα δακρυσμένα ματάκια αναζητά φιλοξενία ή υιοθεσία¨, έτσι έλεγε σε μια σελίδα στο Facebook.
Βρέθηκε μια βροχερή μέρα του Φλεβάρη σε ένα ερημικό μέρος σε βουνό στα Τρίκαλα. Η κοπέλα που το βρήκε του έβαλε φαΐ αλλά αυτό το μόνο που ήθελε ήταν να μπει στο αμάξι, αφού ήταν βρεγμένο και ταλαιπωρημένο. Ο μόνος χώρος όμως που μπορούσε να το φιλοξενήσει η κοπέλα ήταν μια αποθήκη, αναζητούσε κάτι καλύτερο μέχρι να υιοθετηθεί.
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με τράβηξε περισσότερο…. τα θλιμμένα ματάκια του ή το ότι περνούσε πολλές ώρες μόνο του στην αποθήκη; Αποφάσισα να το πάρω και να το φιλοξενήσω σπίτι μας, μαζί με τα άλλα δύο σκυλάκια που έχω, τον Ρίμπο και τη Νεφέλη.
Μίλησα με την κοπέλα και σε δύο μέρες έφυγα από Αθήνα με το τρένο και πήγα Τρίκαλα… Την ίδια μέρα το βράδυ το κορίτσι με τα δακρυσμένα ματάκια έφτασε σπίτι μας. Ήτανε αρκετά φοβισμένη και μόλις προσπαθούσες να τη χαϊδέψεις στο κεφάλι έτρεμε και έπεφτε κάτω. Το μόνο που διεκδικούσε δυναμικά από τα άλλα σκυλάκια ήταν το φαγητό της. Έτρωγε ασταμάτητα και πολύ γρήγορα και… η θέση της ήταν στο κρεβάτι ανάμεσα στα μαξιλάρια, από την πρώτη νύχτα.
Σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα άρχισε να μας πλησιάζει όλο και πιο πολύ και γρήγορα το κορίτσι με τα δακρυσμένα ματάκια (την έλεγαν έτσι γιατί έτρεχαν τα μάτια της και ήταν σαν δάκρυα) άρχισε να μας δείχνει πόσο υπάκουη, υπομονετική και γλυκιά είναι.
Την ονομάσαμε Αγάπη … και η Αγάπη πολύ γρήγορα αποφάσισε να μας υιοθετήσει και να μείνει κοντά μας. Είπαμε πως δε θα ξαναεπιτρέψουμε αυτό το γλυκό πλασματάκι να ξανακλάψει ποτέ και έτσι έγινε μέλος της οικογένειας μας και η Αγάπη της καρδιάς μας.
Ειρήνη
