• 10/2013 •Και κάπου εδώ ξεκινάει η πιο όμορφη ιστορία της ζωής μου.
Γυρνούσα απ το σχολείο και περνούσα από το παλιό γήπεδο του χωριού μου, όταν άκουσα τη γλυκιά και λεπτή φωνούλα σου να κλαίει τόσο δυνατά με όση δύναμη σου είχε απομείνει Πλησίασα. Άνοιξα την πόρτα του παρατημένου αποδυτηρίου και αντίκρισα εσένα ! Ένα μικροσκοπικό γλυκό και αδύναμο πλασματάκι.
Ήσουν σε σοβαρή κατάσταση…, προσπαθούσα να καταλάβω τι ακριβώς είχε γίνει. Σε έβλεπα να ξεψυχάς αβοήθητο και κατευθείαν χωρίς δεύτερη σκέψη σε άρπαξα στην αγκαλιά μου και φύγαμε για το σπίτι. Σε όλη τη διαδρομή ένιωθα όλο και πιο πολύ την ανάσα σου να λιγοστεύει, τους παλμούς σου να μειώνονται… Σε έβαλα στο σπίτι κι όλοι αντέδρασαν αρνητικά, δεν είχες αισθήσεις δεν ήξερα τι να κάνω, όλοι λέγανε να πάω να σε αφήσω εκεί που σε βρήκα, πως έχεις πεθάνει και ότι δεν θα μείνεις εδώ μέσα.
Εγώ όμως δεν άκουσα κανέναν, ένιωθα κάτι για σένα… κάτι δυνατό… μια ελπίδα. Δεν έχασα άλλο χρόνο ήμουν αποφασισμένη να κάνω ότι έπρεπε να κάνω μέχρι το τέλος. Ήταν Οκτώβριος μήνας, στο σπίτι είχαμε προβλήματα με τη θέρμανση, σε τύλιξα σε μια ζεστή κουβέρτα και άναψα κεριά γύρω σου για να σου φέρνουν ζέστη… Πέρναγαν οι ώρες και ούτε μια σου κίνηση. Σου έβρεχα το στοματάκι σου με νερό μα τίποτα Βράδιασε κι εγώ ήμουν ακόμα δίπλα σου να περιμένω, χαϊδεύοντας το τόσο μικροσκοπικό σωματάκι σου, καθόμουν και σκεφτόμουν, έπρεπε να πάρω μια απόφαση….
Δεν ήξερα τι να κάνω μέχρι που .. αντίκρισα τα πιο όμορφα και μπιρμπιλοτά ματάκια να ανοίγουν και να με κοιτάνε! Δεν πίστευα πως θα γίνονταν κάτι τέτοιο, ήμουν σοκαρισμένη και τόσο ευτυχισμένη ταυτόχρονα… ήμουν η ελπίδα σου κι συ το θαύμα μου! Περνούσαν οι μέρες μα ήσουν ακόμα αδύναμο, όμως έβλεπα τόσο έντονα στο βλέμμα σου τη θέληση να ζήσεις και την προσπάθεια σου σε όλα.
Είναι 2019 και σε έχω ακόμα! Από την πρώτη στιγμή ένιωσα πως εμείς οι δυο θα είμαστε ένα! Αχώριστοι ! Κι όπως έγινε.
Η ζωή μου άλλαξε πραγματικά από τότε που έγινες εσύ τα πάντα μου. Η κάθε μέρα, το κάθε λεπτό που περνάμε μαζί είναι σημαντικό κι ας μη κάνουμε και τίποτα, ας αράζουμε στον καναπέ αγκαλιά. Αλλά μαζί.. . Ειλικρινά δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ήμουν τόσο ευτυχισμένη χωρίς εσένα.
Θέλω να ξέρεις πως είμαι κι θα είμαι για πάντα δίπλα σου όπως κι εσυ ! Είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον! Είσαι η ψυχή μου όπως γνωρίζουν όλοι, όπως σε φωνάζω και χάρη σε σένα όλα τα τετράποδα εκεί έξω είναι οι ψυχές μου!
Είσαι ξεχωριστός για μένα σ’ αγαπώ!
Κάμπιας+Μαίρη 🐾❤️
