Μεγάλη Πέμπτη ξημερώματα χάσαμε το Ρίμπο μας. Μεγάλη Πέμπτη ξημερώματα κάποιος πέταγε τη Μάγια στα σκουπίδια.
Ο Ρίμπο ήταν σκυλί ράτσας (αδιάφορο πλέον ποιας ράτσας). Μετά τον χαμό του οι κόρες μου ζητούσαν επίμονα να υιοθετήσουμε σκυλί. Αν είναι δυνατόν… εγώ να πάρω σκυλί του δρόμου… Ανένδοτη…
Τρεις φορές επισκέφτηκα το “μαγαζί” να αγοράσω…. μα όλο κάτι γινόταν και δεν έπαιρνα. Την τελευταία φορά πια έβαλα τις φωνές και εκεί μέσα στον καβγά ήρθε μήνυμα από φιλόζωη κυρία στο messenger της κόρης μου.
“Να κοίτα, ας πάμε να το δούμε, είναι εδώ κοντά, δεν θα δώσεις και λεφτά και άμα δεν σου αρέσει φεύγουμε.”
Μην πολυλογώ φτάνουμε στο σπίτι της φιλόζωης κυρίας. Η Μάγια αμέσως στην αγκαλιά των κοριτσιών… Εγώ φρικαρισμένη…
Είναι θηλυκό, είναι του δρόμου, είναι ΑΣΧΗΜΗ. Εκνευρισμένη παίρνω τα κορίτσια να φύγω, βρίζοντας μέσα από τα δόντια μου και ακούγοντας τη φιλόζωη κυρία να λέει: “Πάρτε την καλέ κυρία… ψυχικό θα κάνατε, Μεγάλη Πέμπτη ξημερώματα την βρήκαν στα σκουπίδια.”
Γυρίζω απότομα και σκέφτομαι: “Μεγάλη Πέμπτη, την ώρα που χάναμε τον Ρίμπο κάποιος πέταγε τη Μάγια.”
ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ! Από τότε δεν έχω 2 κορίτσια, έχω 3 και δεν σας κρύβω πως ο βενιαμίν της οικογένειας είναι το πιο κακομαθημένο μου παιδί.
Η Μάγια μου, το μικρό μου, το ασχημόπαπό μου, το αυτοκολλητάκι μου!
ΥΙΟΘΕΤΗΣΤΕ ανεπιφύλακτα.
Αναστασία
