Με αυτό το μηχανάκι ο παππούς μου (αλάνι) μεγάλωσε τη μητέρα μου και τις 3 αδερφές της. Είναι ένα μηχανάκι που εγώ και ο πατέρας μου ρίξαμε πολύ ιδρώτα για να το επαναφέρουμε στην τωρινή του κατάσταση και να μπορέσουμε να δούμε τον παππού άλλη μια φορά να καβαλάει τον έρωτα του.
Δυστυχώς δεν προλάβαμε να τον δούμε να το οδηγάει, μα θυμάμαι χαρακτηριστικά πως κάθε φορά που το βάζαμε μπροστά και το άκουγε έκλαιγε. Ένα μηχανάκι που έχει μεγαλώσει γενιές και νιώθω ευλογημένος που έβαλα το χέρι μου σε όλο αυτό και ακόμα πιο υπερήφανος που πλέον είναι δικό μου.
Κάθε φορά που το βλέπω και το ακούω με πιάνει ρίγος και ανατριχιάζω ως την ραχοκοκαλιά. Είναι απίστευτο το να έχεις ένα κομμάτι ιστορίας στα χέρια σου και πόσο μάλλον με την ιστορία που το ακολουθεί.
Δεν υπάρχει τρόπος να περιγράψω τα αισθήματα μου για αυτό το θέμα. Και ξέρω πως κάθε φορά που το βάζουμε μπροστά ο παππούς εκεί ψηλά χαμογελάει και δακρύζει μαζί μας. Και είμαι παραπάνω από υπερήφανος για αυτό.
Αρκετά σας ψυχοπλάκωσα, μα και εγώ καθώς το έγραφα κρατιόμουν να μην δακρύσω.
Παύλος
