Πριν εξι χρόνια απέκτησα ένα πανέμορφο κουταβάκι χωρίς να το αποφασίσω η ίδια .
” Το θες;” μου είπε η ανεύθυνη ιδιοκτήτρια .” Αν δεν το θες άστο κάποιος θα βρεθεί να το πάρει όμορφο είναι . Μου χάρισαν ένα μικρότερο και ομορφότερο δεν μπορώ να φροντίζω δύο σκυλιά.”Το παράτησε στη βεράντα μου κι έφυγε . Έμεινα αποσβολωμένη να τον κοιτάω και να με κοιτάει .
Δύο ώρες μετά το 4 μόλις μηνών μωρό άρχισε να κάνει αίμα από το στόμα …. Έτρεξα στον κτηνίατρο. “Τύφος” μου είπε…Προχωρημένης μορφής με πιθανότητες επιβίωσης 5%….Μου εξήγησε ότι πρέπει να νοσηλευτεί κι ότι δεν είναι δική μου ευθύνη να επωμιστώ αυτό το οικονομικό βάρος. Ότι θα έπρεπε να το επιστρέψω στην ανεύθυνη ιδιοκτήτρια.
Ήξερα καλά ότι εκείνη δεν υπήρχε περίπτωση να το φροντίσει. Ίσως ήξερε ήδη ότι ήταν άρρωστο. “Κάνε ότι είναι δυνατόν” του είπα. Το σκυλί απ’ αυτή τη στιγμή είναι δικό μου …
Ο Δούκας νοσηλεύτηκε για 25 μέρες. Άλλες μέρες φαινόταν να χάνει τη μάχη και άλλες να την κερδίζει…
Τσικνοπέμπτη ήταν όταν πήρα την χαρούμενη είδηση. “Ο Δούκας ξέφυγε τον κίνδυνο. Σε μερικές μέρες μπορείτε να τον πάρετε στο σπίτι σας’ Αναρωτιόμουν αν θα με γνωρίσει. Τον είχα για μερικές ώρες και μετά για σχεδόν έναν μήνα ήταν σε μια κτηνιατρική κλινική. Τον επισκεπτόμουν κάθε μέρα, αλλά σχεδόν δεν είχε επαφή με το περιβάλλον. Δεν είχε καμία αντίδραση όσο πάλευε για τη ζωή του.
Δε θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που πήγα και τον πήρα… Με γέμισε φιλιά, έκανε σαν τρελός, σαν να με ήξερε απ’ την πρώτη μέρα της ζωής του.
Σήμερα 6 χρόνων πια υγιέστατος. Είναι το φιλαράκι μου, για να μην πω το παιδάκι μου και φανώ υπερβολική.
Δούκα σ’ αγαπώ πιο πολύ κι απ’ το πολύ.
Η μαμάκα σου
Νατάσα
