“Τελείωσε”….”Έφυγε” 21 Ιουλίου 1988…
Αυτές ήταν οι δυο μοναδικές λέξεις που κατάφερα και πρόφερα, μόλις διαπίστωσα ότι η παρέα μου δεν θα ήταν πια μαζί μας… Έφυγα από το σαλόνι όπου κρατούσα συντροφιά στον Ράμπο μου σε αυτές τις δύσκολες τελευταίες του στιγμές και πήγα στον κήπο του σπιτιού, όπου βρισκόταν η μητέρα μου, περιμένοντας το μοιραίο, χωρίς όμως να μπορεί να αντέξει να δει την παρεούλα της να βγάζει την τελευταία ανάσα του… Δεν άντεχε..
Εγώ ως άντρας μπορεί να το έπαιζα πιο ψύχραιμος, αλλά μέσα μου σπάραζε η ψυχή μου… Δεν μπορέσαμε να κάνουμε παρέα πολλά χρόνια… μόλις 3.. Ήταν όμως 3 χρόνια που θα τα περιείχαν όλα… Καλές και δύσκολες στιγμές…
Πρωτοτύπησε την πόρτα μου μαζί με έναν φίλο μου ο οποίος μου είπε “Θες να τον υιοθετήσεις; Είναι μικρός, 3 ετών. Είναι καλός αλλά βασανισμένος και από το ξύλο που έχει φάει, έχει σταματήσει να γαβγίζει… Ό,τι κι αν βλέπει, ό,τι κι αν γίνεται, δεν γαβγίζει..
Με χαρά τον αποδεχτήκαμε και έγινε μέλος της οικογένειας. Στην αρχή φοβόταν και στην παραμικρή απότομη κίνηση, τρόμαζε… Δουλέψαμε σκληρά και με επιμονή και ο Ράμπο ξαναέβγαλε φωνή και άρχισε να χαίρεται τη ζωή του μαζί μας… Μέχρι εκείνη τη μέρα που σε εξετάσεις που του κάναμε ο γιατρός μας πληροφόρησε ότι έχει ενόν τύπο καρκίνου στο στομάχι του και δύσκολα θα σωθεί…
Σοκ για εμάς, καθώς λίγα χρόνια πίσω, είχαμε χάσει άλλον έναν τέτοιον φίλο, με παρόμοια αιτία… Κάναμε την επέμβαση μπας και γίνει κάτι… Επιστρέψαμε σπίτι για να νιώσει όμορφα και οικεία. Έδειξε κάποια βελτίωση, όμως λίγες μέρες μετά, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση… Αόριστο βλέμμα, αδυναμία να περπατήσει και και… Ο γιατρός μας είπε, ότι δυστυχώς δεν γίνεται κάτι άλλο. Να περιμένουμε το τέλος…
Και έτσι φτάσαμε στην 21η Ιούλη το ΄88… Δεν έφυγα στιγμή από δίπλα του. Ήλπιζα σε ένα θαύμα…Φευ… Κάπουα στιγμή με κοίταξε σαν να μου έλεγε “Σε ευχαριστώ φίλε μου για όλα“, έβγαλε την τελευταία του ανάσα και έφυγε… Έτσι απλά… Έτσι ήσυχα και περήφανα…
Δυστυχώς, έχω χάσει 4 φίλους από διάφορες αίτιες (ιατρικά θέματα, φόλα. γηρατειά).. Ξέρω ότι μετά από κάθε απώλεια,η ζωή γίνεται δύσκολη… Είναι τραγικό το συναίσθημα να φωνάζεις τον φίλο σου και να ξεχνάς ότι δεν είναι δίπλα σου πια…
Δεν θα αλλάξω όμως ποτέ και με τίποτα, τις όμορφες στιγμές που περνώ με ένα ζώο κατ’ άλλους, με έναν φίλο για μένα. Άξια,ανεκτίμητη πραγματικά!
Ιωάννης
