Ήταν καλοκαίρι του 2014. Στην αρχή είδα μόνο δύο μικρά ματάκια να με κοιτάζουν κάτω από ένα αυτοκίνητο. Είχα μαζί μου το σκυλάκι μου, που το έχασα την ίδια χρονιά. Η πρώτη κίνηση που έκανα ήταν να σκύψω για να δω τι είναι κάτω από το αμάξι.
Αφού είδα ενα κουταβάκι 1,5 μηνών σύρθηκα κάτω από το αυτοκίνητο για να το βγάλω έξω. Ήταν μια ασπρόμαυρη, μαλλιαρή μουσούδα, γεμάτο χώματα. Τον πήρα σπίτι.. Μετά απο λίγες μέρες μιλησα με μια κυρία της γειτονιάς και μου είπε πως τον είχαν άνθρωποι άλλης καταγωγής που δεν του έδιναν νερό και φαγητό, αλλά τον προόριζαν για δικό τους γεύμα. Μάλιστα, την πρώτη φορά που τον έκανα μπάνιο, έβγαλε απο πάνω του αίμα. Έτσι, αποφασίσαμε να τον δώσουμε για υιοθεσία και τον ονομάσαμε Λούη.
Είχα δεθεί πολύ μαζί του και έκανα τα αδύνατα δυνατά για να τον κρατήσω και έτσι έγινε. Ο Λούης έμεινε μαζί μου, κάναμε εκπαιδεύσεις, πήγαμε σε σεμινάρια και ακόμα συνεχίζουμε με τους ίδιους ρυθμούς, 5 χρόνια μετά.
Με τον Λούη παίζουμε κάθε μέρα, εκτονώνεται κάθε μέρα, κάνουμε τις εκπαιδεύσεις μας. Έχω μάθει πολλά απο τον σκύλο μου, αλλά το πιο σημαντικό είναι πως εχω μάθει τι είναι αγάπη. Εμαθα πως αγαπάς τον άλλον όπως και να είναι, με όποια ιδιαιτερότητα.
Δεν ξέρω τελικά αν βρήκα τον σκύλο μου ή αν με περίμενε. Πλέον ο Λούης ειναι 5,5 χρόνων και πιστεύω πως έχουμε πολλά ακόμα να κάνουμε.
Αλεξία
