“Κάθε πράγμα στον καιρό του” λέει ο λαός. Ο ίδιος λαός, βέβαια, λέει και το “ποτέ δεν είναι αργά”! Φάσκουμε κι αντιφάσκουμε; Ίσως όχι. Υπάρχουν, πιθανόν, πράγματα που δε μπορούμε να κάνουμε πέρα από ένα χρονικό διάστημα γιατί, ίσως, δε μας το επιτρέπουν το σώμα κι οι αντοχές μας. Από εκεί και πέρα, όμως, τί γίνεται;
Ποιο από τα δύο ρητά επιλέγουμε ν’ ακολουθήσουμε και γιατί;
Στην κοινωνία μας έχει επικρατήσει να υπερισχύει σιωπηλά το κάθε πράγμα στον καιρό του. Κι αυτό βασίζεται κυρίως σε ηλικιακά κριτήρια. Φαίνεται περίεργο σε πολλούς, εως και γελοίο, ένας ηλικιωμένος άνθρωπος να θέλει να τελειώσει το σχολείο και να μπει στο Πανεπιστήμιο. Φαίνεται περίεργο στον κόσμο, κι αφύσικο ίσως, μια γυναίκα να θέλει να ξαναφτιάξει τη ζωή της μετά από κάποια ηλικία. Πρέπει να παντρευτείς και να κάνεις παιδιά μέχρι μια ηλικία. Μα είναι δυνατόν να αλλάξει καριέρα κάποιος άνθρωπος μετά από πολλά χρόνια επιτυχημένης (ή και όχι) πορείας στον τομέα που απασχολείται;
Έχει, όμως, βάση αυτό; Είναι τα κριτήρια αυτά σωστά; Έχει σημασία αλήθεια η ηλικία ή η χρονική στιγμή την οποία επιλέγει κάποιος να κάνει τ’ όνειρό του πραγματικότητα; Έχει σημασία πότε επιλέγει κάποιος να πάει τη ζωή του εκεί που τη θέλει, να την βελτιώσει, αν έχει βαλτώσει ή δεν του αρέσει όπως ζει; Και στη τελική ποιοι είμαστε εμείς να του πούμε αν πρέπει και πότε να κάνει αυτό που θέλει στη ζωή του; Σε άλλες χώρες, όπως η Αμερική, δεν υπάρχει όριο στην ηλικία που κάποιος θα πάει σχολείο ή θα σπουδάσει, ούτε και φαίνεται περίεργο όταν γίνεται. Κι αυτό ισχύει και για άλλους τομείς της ζωής ενός ανθρώπου (σχέση, επαγγελματικός προσανατολισμός, τρόπος ζωής κλπ).
Το “ποτέ δεν είναι αργά” αντιστοιχεί, ίσως, καλύτερα σε εργασίες, πράξεις κλπ που έχουν κάποια συγκεκριμένη, εκ των πραγμάτων, στιγμή έναρξης. Για παράδειγμα, δε μπορεί κάποιος που θέλει να γίνει αγρότης, να πάει και να σπείρει την εποχή του θερισμού.
Αντίθετα, το “ποτέ δεν είναι αργά” είναι τρόπος σκέψης και ζωής. Ποτέ δεν είναι αργά να τελειώσει κάποιος το σχολείο, να μάθει ένα μουσικό όργανο, ν’ αρχίσει ένα νέο χόμπυ, ν’ αλλάξει αντικείμενο απασχόλησης, να βρει σύντροφο, ν’ αλλάξει ακόμα κι όλη του τη ζωή! Ποτέ δεν είναι αργά “ν’ ανθίσουμε”, όπως λέει η φίλη μου η Δήμητρα. Όποιος τολμάει ν’ αγγίξει τα όνειρά του, ακόμα και σε χρονική στιγμή που μοιάζει λάθος σε σχέση με τις κοινωνικές νόρμες, είναι άξιος θαυμασμού κι όχι κριτικής και κοροϊδίας.
Μου φαινόταν πάντα περίεργο, που γινόταν είδηση κάποιο ηλικιωμένο άτομο, επειδή τελείωσε το σχολείο με άριστα ή κατάφερε να μπει στο Πανεπιστήμιο. Δεν κατάλαβα ποτέ όσους ήταν αρνητικοί ή κορόϊδευαν. Ο λαός λέει και το “όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια”. Προσωπικά θαυμάζω τα άτομα που τολμούν σε όποια ηλικία κι αν βρίσκονται να κάνουν τα όνειρά τους, όποια κι αν είναι αυτά, πραγματικότητα. Και δεν έχει σημασία αν είναι όνειρα που έκαναν νεότεροι ή είναι νέοι στόχοι. Δε θα ξεχάσω ποτέ τον ενθουσιασμό μου όταν άκουσα την είδηση πως μια γυναίκα έκανε ελεύθερη πτώση μ’ αλεξίπτωτο, που ήταν όνειρο ζωής, στα 90 της!
Αν ένας άνθρωπος έχει όρεξη και θέλει, δεν είναι ποτέ αργά για “ν’ ανθίσει”!
Αφιερωμένο στη Δήμητρα.
Αθηνά Βυτινάρου
