Αγαθώ περί ουδενός εγγίγνεται φθόνος ούτε φόβος ούτε οργή ή μίσος.
Μετάφραση:
Στον αγαθό άνθρωπο για κανένα λόγο δεν δημιουργείται φθόνος ούτε φόβος ούτε οργή ή μίσος.
Πλάτων, αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος.
Ο πιο σκοτεινός ηγεμόνας της Ανθρωπότητας είναι βασικά και ο πιο αρχαίος. Είναι κάποιος γίγαντας που αν και αναδύθηκαν Αυτοκρατορίες και άλλες καταστράφηκαν από τα ξίφη ή το πυρ, ο ίδιος επέζησε. Αυτός είναι ο «Φόβος».
Ο «Φόβος» κυριεύει τους ανθρώπους σε κάθε εποχή, είτε ατομικά, είτε ομαδικά είτε σε ολόκληρες φυλές είτε ακόμη και σε ολόκληρα έθνη.
Στην αρχαία Ελληνική μυθολογία ο Φόβος ήταν γιος του Άρη (του Θεού του πολέμου) και της Αφροδίτης (της Θεάς του κάλλους και του έρωτα). Ο ίδιος είχε και έναν αδερφό τον «Δείμο», δηλαδή τον Τρόμο. Έτσι οι Έλληνες διαφοροποιούσαν (και πολύ σωστά μάλιστα) τον φόβο από τον τρόμο.
Στην Ιλιάδα, ο Φόβος και ο Δείμος αναφέρονται πως κατεβαίνουν στη γη βάζοντας φόβο και τρόμο. Να τι μας λέει εκεί ο Όμηρος:
Ὄρσε δὲ τοὺς μὲν Ἄρης, τοὺς δὲ γλαυκῶπις Ἀθήνη
Δεῖμός
τ᾽ ἠδὲ Φόβος καὶ Ἔρις ἄμοτον μεμαυῖα,
Ἄρεος ἀνδροφόνοιο κασιγνήτη ἑτάρη
τε,
ἥ τ᾽ ὀλίγη μὲν πρῶτα κορύσσεται, αὐτὰρ ἔπειτα
οὐρανῷ ἐστήριξε κάρη καὶ ἐπὶ χθονὶ βαίνει·
ἥ σφιν καὶ τότε νεῖκος ὁμοίϊον ἔμβαλε μέσσῳ
ἐρχομένη
καθ᾽
ὅμιλον
ὀφέλλουσα
στόνον
ἀνδρῶν.
Μετάφραση:
Τούτους ο Άρης, η γαλανομάτα Αθηνά τους Αχαιούς κεντάει,
ο Δείμος και ο Φόβος κει, η λυσσασμένη Έρις,
που’ναι αδελφή και σύντροφη του ανθρωποφόνου Άρη,
όπου προβαίνει ως άφαντη, κι ενώ την γην κατόπι
διασκελά, στον ουρανόν την κεφαλήν στηρίζει,
όπου και τότ’ εγέννησεν έχθραν σ’ αυτούς ομοίαν
και μες στα πλήθη εγύριζε τους πόνους να πληθύνει.
(Ιλιάδα, ραψωδία Δ, στίχοι 439 – 445)
Ο φόβος είναι κάτι που κάνει όλους μας να λυγίζουμε. Είναι πραγματικά ο «αρχαίος δυνάστης» μας. Ο Όμηρος βάζει τον φόβο πάλι στην Ιλιάδα (σε άλλο χώριο)για να πεί ακριβώς αυτό: ότι κάνει τους πάντες να λυγίζουν μπρος του.
οἷος δὲ βροτολοιγὸς Ἄρης πόλεμον δὲ μέτεισι,
τῷ δὲ Φόβος φίλος υἱὸς ἅμα κρατερὸς καὶ ἀταρβὴς
ἕσπετο, ὅς τ᾽ ἐφόβησε
ταλάφρονά περ πολεμιστήν·
Μετάφραση:
Ο Άρης ως ο φονικός ορμά στην μάχη κι έχει
σιμά τον Φόβον, δυνατόν κι ατρόμητον υιόν του,
που και τον γενναιότερον πολεμιστήν φοβίζει.
(Ιλιάδα, Ραψωδία Ν, 298 – 300)
Οι περισσότεροι από μας θέλουμε να σπάσουμε τις αλυσίδες του φόβου καταφεύγοντας σε διάφορα τεχνάσματα όπως το να γυμναζόμαστε, το να αγοράσουμε μεγάλους άγριους σκύλους, το να έχουμε κάποιο-α ερωτικό-η σύντροφο που να μας κάνει να νιώθουμε μια κάποια ψυχολογική ασφάλεια, το να προσευχόμαστε, το να κάνουμε διαλογισμό, το να ανάβουμε κεριά σε κάποιον Θεό, Θέα, Θεούς ή ακόμη και σε προγόνους ή ακόμη και το να βάζουμε ένα «σταυρουδάκι» πάνω μας. Εννοείται πως τίποτα από αυτά δε θέλουμε να προσβάλουμε. Όμως πίσω απ’ όλα αυτά υπάρχει η προστασία από τον ίδιο το φόβο: φοβόμαστε το μέλλον, το άγνωστο, τον θάνατο, το να μη μας πλήξει κάποια ασθένεια, το να μη μας βρει κάποια συμφορά, το να μη μας ματιάσουν, το να μη μπει κάποιος στο σπίτι μας ή ακόμη και να μην χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε…. φαντάσματα. Ο φόβος έχει πολλά παρακλάδια. Όπως πολύ σωστά είπε ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Πλάτων (μαθητής του Σωκράτη και δάσκαλος του φιλόσοφου Αριστοτέλη) «Φόβος είναι η ψυχική ταραχή που προκαλείται από την αναμονή του κακού»
Συνεπώς , ο φόβος είναι όταν «αναμένουμε» κάποια συμφορά. Δεν είναι κάτι που έχει συμβεί ήδη.
Υπάρχουν ακόμη και ρητά που έχουν βγει για τον φόβο όπως:
«Ο φόβος φυλάει τα έρμα» και «φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη.»
Ο αρχαίος Έλληνας ιστορικός Θουκιδίδης, πολύ σοφά είχε πει πως,
“Φόβος μνήμην εκπλήσσει, τέχνη δε άνευ άλκης ουδέν ωφελεί.”
Μετάφραση:
“Ο φόβος ακυρώνει τη μνήμη, και η γνώση χωρίς θάρρος δεν ωφελεί σε τίποτα.”
Και έτσι, διά της λογικής, καταλήγουμε στο εξής: Καταλαβαίνουμε πως παρά τα οποία αποτρεπτικά τεχνάσματα που είπαμε παραπάνω, ο φόβος είναι απλά μέσα μας και πρέπει να γίνουμε εμείς οι ίδιοι άφοβοι.
Όταν λοιπόν κάποτε βρεθούμε σε μια κατάσταση να σώσουμε ένα σκυλάκι ή γατάκι ή κάποιο άλλο ζώο αλλά είναι κακότροπος μας φοβίσει ότι λέγοντας μας ότι «θα σε βρω και θα σε κυνηγήσω» πρέπει να λυγίσουμε; Όχι, Πρέπει να βάλουμε μπρος όλο το θάρρος μας, να παλέψουμε και να σπάσουμε τις αλυσίδες του φόβου και να πούμε «Φέρε και ένα στρατό μαζί σου, μήπως τα πας καλύτερα». Έτσι θα δείξουμε πως δε φοβόμαστε.
Πρέπει να παίρνουμε παράδειγμα θάρρους και τόλμης από τους μεγαλύτερους ήρωες. Γιατί ακόμη και οι ήρωες αντιμετώπισαν τον φόβο αλλά έσπασαν τις αλυσίδες του. Ο ήρωας της Ελληνικής επαναστάσεως, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης κάποτε είχε πει:
«Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα».
Αυτό που ήθελε να πει ήταν πως δεν φοβήθηκε κανένας τους τόσο υπέρμετρη απειλή ήταν οι Τούρκοι. Όλοι έβαλαν το θάρρος πάνω από το φόβο. Έτσι, ο διακαής πόθος για ελευθερία έγινε πραγματικότητα.
Συμπέρασμα:
O φόβος είναι μέσα μας αλλά μπορούμε να σπάσουμε τις αλυσίδες του αν δούμε πως στην πραγματικότητα η δική μας πνευματική δύναμη είναι ισχυρότερη από την δική του ισχύ. Είτε είστε μεγάλοι είτε μικροί, είτε άντρες, είτε γυναίκες, είτε είστε γυμνασμένοι είτε αγύμναστοι, δείτε μέσα σας. Το βασίλειο του φόβου είναι που σας κρατάει στη γη. Μόλις απαλλαχτείτε από τον φόβο θα ανοίξετε τα φτερά του πνεύματός σας και θα πετάξετε στα ουράνια. Και τότε τίποτε απολύτως δε θα σας σταματήσει από το να πραγμάτωσε τους πιο φωτεινούς στόχους της Ψυχής σας.
Συντάκτης: Μάριος Π.
YouTube Channel: https://www.youtube.com/channel/UCD7ZgI8g48KNyeQSwd8CK7A
