Είμαι δυνατή

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια μικρή επαρχιακή πόλη γύρω στους 20.000 κατοίκους. Έζησα πολύ καλά παιδικά χρόνια. Ποτέ δεν μου έλειψε ούτε η αγάπη ούτε η ζεστασιά.

Ήμασταν 2 αδερφές, μεγαλύτερη ήταν η αδερφή μου κατά 3 χρόνια και 3 μήνες. Πάντα αγαπημένες και αχώριστες.

Όλα ήταν υπέροχα μέχρι τα 16 μου. Tα άσχημα στην ζωή μου ξεκίνησαν τον Ιούλιο του 1999.

Ήταν 1 Ιουλίου του 1999. Ο πατέρας μου πάντα ήταν η αδυναμία μου. Γυρνώντας στο σπίτι από τη δουλειά του παθαίνει σοβαρό τροχαίο. Θα ακολουθούσε ένας Γολγοθάς για μένα και την οικογένεια μου, αλλά δυστυχώς τα χειρότερα ήταν μπροστά μας. Στο τροχαίο που είχε ο πατέρας μου χτύπησε πολύ άσχημα στο κεφάλι και η αλήθεια είναι πως οι γιατροί δεν μας είχαν δώσει και πολλές ελπίδες και αν τελικά κατάφερνε να ζήσει θα ήταν καθηλωμένος στο κρεββάτι. Έμεινε στην εντατική πολλές μέρες, αλλά τελικά κατάφερε όχι μόνο να επιζήσει αλλά και να επανέλθει στα φυσιολογικά, χωρίς κανένα πρόβλημα.

Οι μήνες ανάρρωσης ήταν αρκετοί και εγώ τότε ήμουν μαθήτρια της Β΄ Λυκείου. Ποτέ δεν ήμουν καλή μαθήτρια, όμως εκείνη τη χρονιά κατάφερα όχι μόνο να γίνω καλή, αλλά η καλύτερη της τάξης μου και ας υπήρχε στο σπίτι σοβαρό πρόβλημα λόγω του τροχαίου του πατέρα μου.

Στο σπίτι, κατά τη διάρκεια της ανάρρωσης του πατέρα μου, βοηθούσα και τη μητέρα μου και την αδερφή μου και είχα αναλάβει να περιποιούμαι και τον πατέρα μου.

Βγήκα πιο δυνατή από όλο αυτό, όμως δεν ήξερα ότι σε 5 χρόνια θα μου συνέβαινε κάτι ακόμη πιο άσχημο.

Μετά από 5 χρόνια, συγκεκριμένα στις 17 Δεκεμβρίου του 2003, ο πατέρας μου ξύπνησε με φοβερούς πόνους στην κοιλιακή χώρα. Στο νοσοκομείο η διάγνωση ήταν καρκίνος στο πάγκρεας σε καλπάζουσα μορφή. Το δύσκολο έργο ήταν της αδερφής μου που δεν μας το ανακοίνωσε από την αρχή. Οι γιατροί της είπαν ότι η διάρκεια ζωής σε αυτή την μορφή καρκίνου είναι το πολύ 4 μήνες, όπως και τελικά συνέβη. Δεν είπαμε τίποτα στον πατέρα μου για την κατάσταση του, γιατί όπως μας εξήγησε και ο γιατρός δεν είχε καμία σημασία να ξέρει και θα ήταν καλύτερα για την ψυχολογία του. Εκείνος όμως ήξερε πολύ καλά γιατί είχε χάσει τον πατέρα του από την ίδια ασθένεια ακριβώς.

Οι επόμενοι μήνες για μένα και την οικογένεια μου ήταν απλά ένας εφιάλτης που προσευχόμουν να τελειώσει. Έπρεπε να φροντίζω τον πατέρα μου, με την μητέρα μου και την αδερφή μου και παράλληλα να φέρομαι σαν να μην συμβαίνει κάτι σοβαρό. Περιμέναμε ένα θαύμα για την υγεία του πατέρα μου που δεν ήρθε ποτέ. Καταστάσεις δύσκολες και σκληρές για όσους δεν τις έχουν ζήσει.

Πίκρα, οργή, θυμός, αγανάκτηση.

Το τέλος και η λύτρωση για τον πατέρα μου ήρθε ένα μεσημέρι. Ήταν 2 στις 7 Απριλίου του 2004, ήταν 50 ετών. Εκεί σταμάτησαν για μένα όλα. Πάγωσε ο χρόνος. Σταμάτησαν οι αναμνήσεις, η ζωή,τα παιδικά μου χρόνια.

Έκανα πάνω από έναν χρόνο να συνέλθω, αλλά δεν το ξεπέρασα ποτέ.

Το Όμορφο διάλειμμα στην ζωή μου ήρθε στις 14 Ιουνίου 2006, που γεννήθηκε η ανιψιά μου, το παιδί της αδερφής μου που το έχω σαν δικό μου παιδί. Ζήσαμε όμορφες στιγμές μετά από τον θάνατο του πατέρα μου. Για λίγα χρόνια όμως, γιατί η ζωή θα μας έδειχνε για ακόμη μια φορά το σκληρό της πρόσωπο.

Όταν χάσαμε τον πατέρα μου, μεγάλο στήριγμα είχαμε τη μητέρα της μητέρας μου. Ήταν η δύναμη μας. Η γιαγιά έφυγε σε ηλικία 82 ετών, στις 13 Δεκεμβρίου 2010, ευτυχισμένη.

Εκεί που λες ότι όλα καλά από εδώ και πέρα ξανά χτύπησε την πόρτα μας ο καρκίνος και αυτή τη φορά ήταν η αγαπημένη μας θεία, η αδερφή της μητέρας μου 54ων ετών, ήταν γύρω στις αρχές Αυγούστου. Καρκίνος στον τράχηλο της μήτρας. Ζήσαμε κι εκεί άλλες καταστάσεις τραγικές για 4 περίπου χρόνια. Τις τελευταίες μέρες της έζησα ξανά τον εφιάλτη. Πολλές φορές νόμιζα ότι κάποιος θα μου πει: “Ξυπνά τώρα ένας εφιάλτης είναι πέρασε”, αλλά δεν ήταν όμως.

Εκείνη ήταν και η περίοδος που αρρώστησα ψυχολογικά. Πάθαινα συνέχεια κρίσεις πανικού και δεν μπορούσα να κυκλοφορήσω έξω με πολύ κόσμο. Όλο αυτό, γιατί δεν άντεχα να βλέπω τους ανθρώπους μου να αρρωσταίνουν και να φεύγουν. Το πιο άσχημο για μένα ήταν ότι τους έβλεπα να υποφέρουν και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα απολύτως.

Η θεία μου πάλεψε πολύ γενναία. Παλικάρι και στη ζωή και στον θάνατο. Έφυγε το πρωί στις 13 Οκτωβρίου 2015.

Σε όλα αυτά όμως το χειρότερο ήταν ότι αρρώστησε και η αδερφή μου. Στην περίοδο που η θεία έκανε χημειοθεραπεία η αδερφή μου διαγνώστηκε με καρκίνο του λεπτού εντέρου, στις 27 Αυγούστου 2015. Τη στιγμή που μου το είπε ένιωσα σαν κάποιος να μου ξερίζωσε την καρδιά. Ξεκίνησε πάλι για μένα ένας Γολγοθάς που με ακολουθεί ακόμη και σήμερα. Είχα αναλάβει να φροντίζω την ανιψιά μου κάποιες στιγμές που η αδερφή μου ήταν πολύ άσχημα σωματικά λόγω των θεραπειών που έκανε, άλλωστε ήμουν η μόνη που μπορούσα να έχω την μικρή γιατί ουσιαστικά ήμουν σαν δεύτερη μαμά της, μεγαλώσαμε μαζί την ανιψιά μου και αυτό ήταν το πιο όμορφο δώρο που πήρα από την αδερφή μου.

Ήθελα τόσο πολύ να ζήσει, ήταν ότι μου είχε απομείνει στον κόσμο και δεν θα το άντεχα αν την έχανα και αυτή Προσευχήθηκα στην Παναγία πολλές φορές. Έζησα μαζί της το άγχος, τη στεναχώρια, την αναμονή. Το περνούσα πολύ δύσκολα, όμως δεν το έδειχνα. Σαν να μην είναι κάτι σοβαρό. Την μάλωνα όταν μου έλεγε:

“Όταν πεθάνω να προσέχεις το παιδί μου, είναι και σαν δικό σου”

Τα λόγια της ηχούν ακόμη στα αυτιά μου. Ήθελα να μπορούσα να την στηρίξω ακόμη περισσότερο. Το τελευταίο μας καλοκαίρι είχαμε πάει για μπάνιο στη θάλασσα και όταν μείναμε για λίγο μόνες μας γύρισε και μου είπε:

“Σε ευχαριστώ πολύ για όλα, ήσουν πάντα δίπλα μου οπότε σε χρειαζόμουν και έχω την καλύτερη αδερφή που θα μπορούσε να μου χαρίσει ο Θεός. Έχω την καλύτερη αδερφή του κόσμου. Ό,τι κι αν γίνει να προσέχεις το παιδί μας”.

Εκείνη τη στιγμή δεν κατάλαβα, αλλά τα λόγια της αυτά ήταν αποχαιρετισμού, γιατί εκείνη ήξερε ότι το τέλος ήταν κοντά. Δεν έφυγε στο σπίτι της αλλά στο νοσοκομείο. Η καρδιά της σταμάτησε στις 23:15 19 Οκτωβρίου του 2016. Ήταν 37 ετών.

Δεν μπορώ να περιγράψω αυτό που νιώθω καμιά φορά αλλά ξέρω ότι η καρδιά μου ράγισε πολλές φορές. Κάθε μέρα που ξυπνάω ευχαριστώ τον Θεό για όλα. Η ζωή μου έμαθε να παλεύω από πολύ μικρή και θα εξακολουθήσω να παλεύω. Να αγαπάτε, να γελάτε, να κλαίτε. Να ζείτε κάθε μέρα σαν να μην υπάρχει αύριο. Μην κρατάτε κακίες και πικρές σε κανέναν. Ο χρόνος μας είναι πολύ λίγος και πολύ σημαντικός για να τον ξοδεύουμε σε κακίες και άσχημα πράγματα. Ακόμη και εκεί που πιστεύετε ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα, κάτι καινούριο γεννιέται.

Αυτό είναι το ταξίδι της ζωής και εύχομαι σε όλους σας να το ζήσετε και να απολαύσετε την διαδρομή.

Ευχαριστώ πολύ Παναγιώτη και Φανή που χάρη σε εσάς γνώρισα πολλούς αξιόλογους ανθρώπους μέσα από τα live.

Είσαστε η δύναμη μου τις δύσκολες στιγμές που έρχονται. Σας ευχαριστώ πολύ όλους ♥️

Nicol D