Εξερευνώντας ψυχές

Η ζωή μου ένας δρόμος όπου τον περπάτησα και μέσα του γνώρισα διάφορων ειδών μάτια. Συνάντησα μάτια σκληρά, που μέσα τους είχαν αδικία. Συνάντησα μάτια κλειδωμένα, που μέσα τους έζησαν την κακοποίηση. Συνάντησα μάτια αδιαπέραστα, που κάποτε είχαν ελεύθερη είσοδο στον κάθε άρρωστο και κακοπροαίρετο άνθρωπο.

Συνάντησα όμως και μάτια τα οποία είχαν πάρει την μορφή του κρυστάλλου εξωτερικά, αλλά μέσα τους ήταν γεμάτα με πάγο δακρύων. Ειλικρινά τα μάτια αυτά ποτέ δεν με τρόμαξαν, αλλά και ούτε με φόβισαν, αντιθέτως μου έδωσαν το κίνητρο να τα εξερευνήσω. Ήξερα από την αρχή ότι αυτά τα μάτια ανήκουν σε αληθινές και πονεμένες ψυχές. Ήξερα ότι δεν θα είναι εύκολο το έργο μου εκεί μέσα, μιας και θα έπρεπε να κολυμπήσω μέσα σε ωκεανούς δακρύων. Θα έπρεπε να αντιμετωπίσω κατάματα την πραγματικότητα, να δω στα ίσια και να γνωρίσω ωκεανούς που έχουν μέσα τους αγάπη και στοργή.

Το έκανα όμως το ταξίδι αυτό, και πιστέψτε με πολλοί έλεγαν ότι θα ήταν ένα ταξίδι εύκολο και σύντομο, αλλά ποτέ δεν ήταν. Στο ταξίδι αυτό ξέθαψα παλιά ναυάγια που είχαν δημιουργηθεί μετά από σκληρές μάχες που είχαν δώσει τα μάτια αυτά με κάποιους έρωτες που φαίνονταν στην αρχή καλοί και ρόδινοι, αλλά κατέληξαν εφιαλτικοί και σάπιοι.

Δεν φοβήθηκα να κολυμπήσω πιο βαθειά στους ωκεανούς αγάπης και στοργής με μόνο σκοπό να φτάσω στο βαθύτερο σημείο της ψυχής του κάθε ανθρώπου. Συνάντησα ακόμα πιο βαθιά χειρότερες καταστάσεις των ανθρώπων αυτών. Ότι είδα και ότι ένιωσα, δεν θα το ξεχάσω ποτέ μου. Εύχομαι ποτέ και κανείς άλλος από εσάς φίλοι μου, να μην φτάσει σε αυτό το έσχατο σημείο που έφτασα εγώ.

Όχι δεν είμαι ο μοναδικός που είδα και ένιωσα, υπάρχουν δίπλα μου άπειροι συνάνθρωποι μου, που έκαναν κάτι ανάλογο και ίσως και χειρότερο από αυτό που έκανα εγώ, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο είναι έτοιμοι να μιλήσουν γι’ αυτό που αντίκρισαν εκεί. Όλο αυτό θέλει δύναμη για να το εξωτερικεύσεις, θέλει αποφασιστικότητα για να το πραγματοποιήσεις, θέλει να βρεις τα κατάλληλα λόγια για να το μεταφράσεις, έτσι ώστε να το κάνεις γνωστό σε άλλους συνανθρώπους σου, χωρίς να τους προκαλέσεις πόνο και φόβο.

Αγαπημένοι μου φίλοι, το ταξίδι αυτό μου έδωσε να καταλάβω ότι όταν ένας άνθρωπος έχει τσακιστεί ολοκληρωτικά στη ζωή του, προσπαθεί να κρύψει τα δάκρυα του, αντικαθιστώντας τα με χαμόγελα δύναμης. Όταν πάρει την απόφαση να δώσει αυτή τη μάχη που λέγεται “ΖΩΗ” θωρακίζεται κατάλληλα με επιμονή και υπομονή για να την αντιμετωπίσει. Δεν θα είναι μια εύκολη μάχη, γιατί μπροστά της θα βρει μια “Λερναία Ύδρα” και γι’αυτό τον λόγο ποτέ να μην ξεκινήσει διστακτικός, αλλά μόνο με αύρα νικητή. Από την άλλη ένας άνθρωπος που έχει θωρακίσει με αξιοπρέπεια την ψυχή του βλέπει τη ζωή του από άλλη οπτική γωνία, αντιμετωπίζει την καθημερινότητα του κάπως πιο χαλαρά, ξέροντας ότι η αξιοπρέπεια του, του δίνει το δικαίωμα να μην φοβάται τίποτα. Αλλά αυτό δεν τον κάνει να μην ψάχνει μια κρυψώνα, ώστε να κουρνιάσει και να απαλύνει τον πόνο του. Ο πόνος στον άνθρωπο υπάρχει πάντα, είτε είσαι αναίσθητος, είτε είσαι ευαίσθητος, απλά αλλάζει η ένταση του. Υπάρχουν όμως και οι σκληροί άνθρωποι, που και σε κάποιες περιπτώσεις το παίζουν δήθεν σκληροί με αποτέλεσμα να κλειδώνουν απόλυτα την ψυχή τους. Έχουν δημιουργήσει μια ψυχή όπου δηλώνει ότι δεν έχει την ανάγκη κανενός, αλλά αυτό είναι το επιφανειακό κομμάτι, γιατί στην πραγματικότητα η ψυχή τους αποτελείται από απόλυτη ευαισθησία που απλά ψάχνει να βρει το κλειδί της. Το κλειδί αυτό για να το έχεις και να ξεκλειδώσεις αυτού του είδους τις ψυχές, χρειάζεται κάποια χαρακτηριστικά, χρειάζεται 2 μάτια τα οποία να βγάζουν λάμψη, να μην είναι ψεύτικα αλλά να υπηρετούν την αλήθεια και να έχουν ως συνοδοιπόρους τη ζεστασιά και την τρυφερότητα. Τέτοιου είδους ψυχές μπορούν πολύ εύκολα να ξεκλειδώσουν και να κατακτήσουν την ψυχή ενός δήθεν σκληρού ανθρώπου.

Θα πρέπει να μας γίνει συνήθεια να μην κρίνουμε ποτέ έναν άνθρωπο από την εξωτερική του εμφάνιση και τον αρχικό του και εξωτερικό του τρόπο σκέψης. Μέσα κρύβεται ο πυρήνας που έχει φωλιασμένο το σπάνιο αυτό διαμάντι που λέγεται “ΨΥΧΗ”.

Η ζωή φίλοι μου είναι ένας καθημερινός πόλεμος, που χωρίς την κατάλληλη πανοπλία που φέρει επάνω της την υπομονή και επιμονή, τον αγώνα αυτό αργά ή γρήγορα θα τον χάσεις.

Υπάρχει όμως και ο άνθρωπος ο μοναχικός, αυτός που βρίσκεται αγκαλιά πάντα με την μοναξιά του, είτε γιατί ήταν επιλογή του εξαρχής, είτε γιατί κάποιες καταστάσεις τον έφεραν εδώ. Αυτός ο άνθρωπος τις περισσότερες φορές δεν μπαίνει καν στη μάχη, όχι γιατί δεν ξέρει να πολεμάει, αλλά γιατί δεν θέλει. Η καρδιά του δεν του επιτρέπει να φτάσει μέχρι εκείνο το σημείο για να δώσει μια μάχη, απλά παραδίνεται εύκολα. Από μέσα του αντλεί ένα είδος παιδικότητας, δηλαδή η σκέψη του είναι αγνή και το μυαλό του δεν πονηρεύεται εύκολα, αλλά πάντα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις σε όλα τα είδη των ανθρώπων. Προσπαθεί με τα μάτια της μοναξιάς του να βρει αληθινούς ανθρώπους και αναζητεί πάντα την ελευθερία.

Κλείνοντας, μετά από αυτό το ταξίδι που έκανα μέσα από διάφορες ψυχές, θα ήθελα να πω ότι: από τη ζωή μας θα περάσουν άνθρωποι πάρα πολλοί, κάποιοι θα μας αγαπήσουν απλά, κάποιοι θα μας αγαπήσουν ερωτικά, κάποιοι θα μας αγαπήσουν πλατωνικά. Κάποιοι θα μας μισήσουν γιατί έτσι τρέφουν την ψυχή τους, άλλοι δεν θα μπουν καν στην διαδικασία να μας γνωρίσουν και κάποιοι άλλοι ποτέ δεν θα μας μάθουν. Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι δεν θα πρέπει να κρίνουμε τους ανθρώπους από τα θέλω τους, είτε αυτά είναι εξωτερικά, είτε είναι εσωτερικά. Θα υπάρξουν άνθρωποι με ψυχή διαμάντι, αλλά και άνθρωποι με ψυχή κάρβουνο. Όλες θα μας δώσουν κάποιο μάθημα και μέσα από αυτό το μάθημα που θα πάρουμε, θα οδηγηθούμε στον καλύτερο για εμάς δρόμο της ζωής μας. Δεν κατακρίνουμε ποτέ και για κανέναν λόγο, γιατί πολύ απλά δεν ξέρουμε τι θα μας φέρει η ζωή. Κάνουμε πάντα αυτό που ποθεί η ψυχή μας και όχι αυτό που επιθυμούν οι άλλοι.

ΗΛΙΑΣ