Το πρώτο χαστούκι στη ζωή μου

Καλησπέρα και πάλι από μένα,

Ευτυχώς η δυστυχώς η Νικόλ και ο Ηλίας, τα μέλη πλέον της οικογένειας μου, γιατί έτσι τους νιώθω, μου έδωσαν δύναμη να γράψω αυτήν την ιστοριούλα.

Οι γονείς της μητέρας μου έμεναν κοντά μας και γι’ αυτό ήμουν πάρα πολύ συνδεδεμένος με αυτούς. Η γιαγιά μου ήταν άρρωστη και κινδύνευε να πεθάνει από καρκίνο στα ’73 της. Είχε δίπλα της όμως τον παππού μου, έναν άνθρωπο 2 μέτρα παλικάρι και ιερέα της εκκλησίας.

Θυμάμαι όταν πήγαινα στο σπίτι του παππού μου το πρωί πάντα περίμενα να τελειώσει τη λειτουργία και να περάσει από την πόρτα του σπιτιού για να έρθει να με αγκαλιάσει και να μου φέρει πρόσφορο από την εκκλησία. Λόγω του ότι ο παππούς μου μπορούσε να εξομολογήσει ανθρώπους πάντα πήγαινα και σε αυτόν έλεγα τα προβλήματα μου.

Ώσπου όλα άλλαξαν στα 17 μου

Βρήκα δουλειά στο υδροπάρκο σαν ναυαγοσώστης και έκανα λίγες μέρες να τον δω. Όταν τον είδα, την τελευταία φορά, μου είχε πει “να ξέρεις πως σ’αγαπώ πολύ και θέλω να προσέχεις”. Όλοι περιμέναμε να πεθάνει η γιαγιά μου λόγω του καρκίνου. Τελικά μια μέρα μετά τη δουλειά μου είπε η μητέρα μου ότι ο παππούς μου ήταν στο νοσοκομείο αλλά ήταν καλά. Ήθελα να πάω να τον δω, αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβα. Την επόμενη μέρα το πρωί πήγα στη δουλειά και μια κοπέλα που γνώριζε την μητέρα μου και δούλευε στο πάρκο ΜΟΛΙΣ με είδε ήρθε και μου είπε συλλυπητήρια για το χαμό του παππού μου. Μόλις μου το είπε ένιωσα ένα μούδιασμα σε όλο μου το σώμα. Της είπα πως ο παππούς μου είναι καλά, απλά είναι νοσοκομείο και μου είπε πως… όχι έχει πεθάνει το πρωί στης 5 η ώρα. Δεν το πίστευα. Πήγα τρέχοντας να πάρω τηλέφωνο τη μητέρα μου για να τη ρωτήσω πώς είναι ο παππούς μου. Και τότε είναι που έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Προσπαθούσε να μου το κρύψει και της είπα ότι θα πάω να τον δω εκείνη τη στιγμή. Και τότε μου είπε: “Δυστυχώς ο παππούς σου πέθανε το πρωί. Μούδιασαν τα πόδια μου, έπεσα στο πάτωμα και άρχισα να ουρλιάζω και να κλαίω. Ήρθαν οι γονείς μου και με πήραν από τη δουλειά. Προσπάθησα να είμαι ψύχραιμος για τη μητέρα μου που είχε πρόβλημα με την υγεία της και δεν ήθελα να με δει να κλαίω.

Όταν πήγαμε να πούμε το τελευταίο αντίο ήμουν ο μόνος από τα 2 πιο μεγάλα αδέρφια μου που ήμουν δίπλα στην μητέρα μου και δεν έκλαψε. Δυστυχώς μετά μου βγήκε σε ψυχολογικό και όταν πήρα αυτοκίνητό πήγα στον τάφο του και έκλαψα όσο ποτέ. Είχα νευριάσει με τον εαυτό μου και με όλους, γιατί δεν με άφησαν να τον αποχαιρετήσω όπως ήθελα.

Μετά από έναν μήνα δοκίμασα να πάω σπίτι του για να δω τη γιαγιά μου. Από την ώρα που κάθισα το βλέμμα μου ήταν καρφωμένο στην πόρτα. Κάποια στιγμή με ρωτάει η μαμά μου: “Γιώργο γιατί βλέπει της πόρτα;” και της απαντάω: “Περιμένω τον παππού να έρθει να με πάρει αγκαλιά και να μου φέρει πρόσφορο”. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που πήγα στο σπίτι του παππού μου.

Ερχόμαστε στο σήμερα μου είναι 16 του Σεπτέμβρη, 29 χρόνων και ακόμη δεν έχω πάει ούτε στο σπίτι του, ούτε στον τάφο του ξανά.

Το μήνυμα που θέλω να στείλω είναι ακριβώς όπως αυτό που έστειλα και στην ιστορία με τη μητέρα μου. Περνάτε χρόνο με τα αγαπημένα σας άτομα γιατί δεν ξέρετε πόσο χρόνο έχετε ή έχουν.

ΖΗΣΤΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ ΟΠΩΣ ΘΕΛΕΤΕ ΕΣΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΡΙΟ. ΝΑ ΑΓΑΠΑΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕΒΕΣΤΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΣΑΣ, ΝΑ ΠΕΡΝΑΤΕ ΧΡΟΝΟ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ, ΓΙΑΤΙ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΗ.

Σας ευχαριστώ όλους σε κάθε live, ειδικά εσένα Παναγιώτη και Φανή, γιατί μέσα από τα live σας έχω μάθει τόσα πολλά έχω γνωρίσει τόσους ανθρώπους και νιώθω ειλικρινά ότι είστε η 2η μου οικογένειά. Και ένα ευχαριστώ ακόμη μια φορά γιατί είχα ένα περιστατικό, το οποίο έτσι για να το ακούνε κάποιοι, το είχα αναφέρει στο discord η ώρα 3:00 το πρωί. Το είδαν ο Παναγιώτης και η Φανή και με πήραν και μου μιλούσαν και με συμβούλευαν για 2 ώρες. Αν αυτό δεν είναι αγάπη και οικογένειά τότε τι είναι;

Σας ευχαριστώ και πάλι!

George