Bullying Experience

Κάποια άτομα είχαν κόμπλεξ μαζί μου – μπορεί να έχουν ακόμα δεν γνωρίζω – έκλεισαν τα σχολεία στην καραντίνα και μετά πήγα σε διαφορετικό τμήμα. Η ιστορία μου είναι η εξής.

Δεν ήθελα να ξεφύγω από αυτό, ήθελα εκδίκηση. Να τους κάνω να πληρώσουν, γιατί να μετανιώσουν είναι πιθανότατα αδύνατο, όλες τις φορές που παραφράζανε τα λόγια μου και τα λέγανε αλλού, τις φορές που μου στέλνανε κορίτσια και καλά να μου την “πέσουν”, τη λεκτική βία – κοινώς χολίτσα.

Θα σας πω δύο ιστορίες όπου αντιμετώπισα bullying. Τη μία φορά το αντιμετώπισα με έναν ΑΠΑΙΣΙΟ τρόπο και την άλλη με έναν υπέροχο και ικανοποιητικό τρόπο.

Η πρώτη ιστορία

Ο άσχημος τρόπος ξεκίνησε όταν σε ένα διάλειμμα επειδή οι φίλοι μου ήταν ήδη κάτω, λόγω κάποιου κενού, whatever βγήκα στο προαύλιο μόνος μου. Δεν ξέρω τι μυαλά κουβαλάγανε, αλλά εννοείται ότι μόνο σαν συμμορία χτυπάνε ενώ ένας ένας και μία μία είναι όλοι μανούλες.

Με φώναξαν λοιπόν, πήγα και άρχισε ο ένας να με προσβάλει λέγοντάς με ασχημομούρη, ο άλλος μου έδειχνε μια φίλη τους και με ρωτούσε αν έμπαινα και αν έχω “φασώσει ποτέ”. Του απάντησα αν αυτόςτο έχει κάνει και περηφανεύεσαι τόσο πολύ… Μου είπαν να σκάσω! Μετά, ένας τρίτος συμπλήρωσε “Ε, δεν είναι σωστό να κοροϊδεύεις” και είπε ο πρώτος “Γιατί; τι θα μου κάνει ο Μανιός; Τα παπάκια θα μου κλάσει”.

Μετά από αυτά έκανα τα χέρια μου γροθιές, έκανα 3 κράκ και με αποφασιστικότητα τόσο μεγάλη που άντεχα σφαίρα, πήγα στην κουζίνα του σχολείου. Με οργή και μίσος πήρα ένα μαχαίρι που είχε και το έβαλα στην τσέπη μου χωρίς συναίσθημα. Με ακολούθησε μια φίλη από την παρέα μου, την οποία έψαχνα στην αρχή και μου φώναξε σχεδόν με δάκρυα να το βάλω κάτω. Της εξήγησα τι έγινε, τι μου είπανε και πως ήθελα να τους κάνω να πληρώσουν την κάθε λέξη. Μετά από αρκετή προσπάθεια άφησα το μαχαίρι πάνω στο τραπέζι ξανά, αλλά ακόμα ήμουνα θυμωμένος. Όταν η λογική μου ξεπέρασε την οργή και το μίσος αγκάλιασα την φίλη μου και ορκίστηκα ότι όσο και να θυμώσω ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ ξανά δεν θα καταφύγω σε αυτό. Αν δεν ήταν η φίλη μου ποιος ξέρει που θα ´χα μπλέξει τώρα. Αν όντως έκανα αυτό που ο θυμός μου έλεγε να κάνω. Αυτός ήταν ο ΑΠΑΙΣΙΟΣ τρόπος και μια κακή περίπτωση που μπορεί να πρoκαλέσει το bullying.

Σημαντικό, να τονίσω ότι γενικά στη ζωή μου είμαι πολύ ήρεμος τύπος, που πιστεύει ότι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι το σωστό γέλιο. Σήμερα ακόμα δεν με αναγνωρίζω. 

Η δεύτερη ιστορία

Και πάμε τώρα στην πιο χαρούμενη αντιμετώπιση και την πιο ευχάριστη (να τονίσω πως αυτό σταμάτησε). Ένας φίλος της κολλητής μου που για τον x λόγο είναι υπερβολικά κτητικός με εκείνη. Δεν χώνευε με τίποτα το ότι της μιλούσα. Του είχε κολλήσει από το δημοτικό (μαζί με πολλούς άλλους) ότι στην πραγματικότητα την γουστάρω, θέλω να κάνω έρωτα μαζί της (πώς το ´πα έτσι Παναγία μου) και ντρέπομαι να της το πω, αυτή δε με θέλει αλλά εγώ την αγνοώ με λίγα λόγια σούξου μούξου μανταλάκια. Οπότε λοιπόν τι έκανε ο στην κυριολεξία τυπάκος.

Όταν της μιλούσα χωνότανε σαν το γενετικό όργανο και έκανε τα πάντα για να μας αποσπάσει. Έσπρωχνε εμένα, έχωνε απονευρώσεις σε εκείνη, του έλεγε να το σταματήσει και ότι έχει καταντήσει αηδία… Εγώ, με αναμμένα λαμπάκια, δεν έλεγα τίποτα και άκουγα τις υπόλοιπες μπούρδες που είχε να πει (“ρε δε σε θέλει πάρ’ το γενετικό όργανο από εδώ πέρα”, καταλάβατε νομίζω), αλλά εκεί έμαθα το μάθημά μου από την προηγούμενη ιστορία.

Βρισκόμασταν με τη φίλη μου στο σχόλασμα και για να μπορέσουμε να πούμε ό,τι θέλαμε την πήγαινα μέχρι το σπίτι της, χωρίς να μας ενοχλήσει κανείς και γυρνούσα μόνος μου μετά σπίτι μου. Αυτό μου έδινε μια όμορφη θετική ενέργεια τόσο δυνατή που και να ξαναέβλεπα τον τυπάκο ούτε που θα με ένοιαζε πραγματικά. Αυτός συνέχιζε την άσχημη συμπεριφορά όταν δε μιλάγαμε (π.χ. όταν στη γυμναστική μια φορά στο τόσο βρισκόμασταν και παίζαμε μπάσκετ τα δυο τμήματα.). Όποτε τύγχανε να παίζουν κορίτσια (8/10φορές και η κολλητή μου )μαζί μου συνήθως δεν πήγαιναν με την ομάδα μου γιατί θεωρούμουνα άχρηστος από τους προπονητές της Τρίτης γυμνασίου, μην πω τίποτα παραπάνω. Αλλά όποια στέλνανε μαζί μου, επειδή σε αντίθεση με τους υπόλοιπους δεν ήθελα να το παίρνω όλο πάνω μου και να έχω διακοσμητικούς συμπαίκτες, τα κορίτσια παίζανε σαν βασικές σε αγώνα παίρνοντας όσες ευκαιρίες πραγματικά θέλανε (σκεφτείτε ήμουνα ο μόνος που τις ενθάρρυνε να σουτάρουν).

Ο τυπάκος πήγαινε σχεδόν πάντα αντίθετη ομάδα από εμένα και εγώ έτριβα τα χέρια μου από ικανοποίηση, γιατί θα μπορούσα να τον κάνω σουρωτήρι για πλάκα και να κάνω και τα άλλα άτομα να γελάνε. Για να καταλάβετε έχανα 3-4σουτ από κάτω επίτηδες και τα ξαναέβαζα στον αέρα για να κάνω επίδειξη, όταν μπορούσα απλά να του κάνω τάπα του τη χτύπαγα με όλη μου τη δύναμη που και ακουγόταν παντού και κάνανε όλοι το κλασικό ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ. Όποτε είχαμε επαφή δεν μπορούσε να με μαρκάρει και έπεφτε κάτω και πέρναγα από πάνω του και όταν προσπαθούσε να με σταματήσει βρώμικα (τραβώντας την μπλούζα μου) και πάλι το ´βαζα, κοπάναγα το στήθος και τους ώμους μου μου πάνω του για να τον ταπεινώσω. Από τότε, συν το ότι κάθε φορά που μας ενοχλούσε δεν του δίναμε καθόλου σημασία έγινε σε εμένα λίγο πιο καλός από ουδέτερος. Ζεστός, μάλλον στα εγγλέζικα έτσι μεταφράζεται αυτή η απλή συμπαθητική σχέση, σταμάτησα να με βλέπει σαν εχθρό.

Αυτό ήταν το δικό μου double storytime (checkmate Panagiotis Milas)

Αυτά από το πίσω μέρος του μυαλού μου

MANIOZ 13